Na een afwezigheid van 2 jaar was ik weer eens op het North Sea Jazz festival. Ik ben geen grote jazz-cdverzamelaar/luisteraar/kenner, maar ik kijk wel graag, sinds mijn Spieghel-ervaringen in Groningen, hoe jazz-musici plezier en goeie muziek maken op het podium. Op een cd komt dat nooit zo uit de verf waardoor jazz-muziek vaak zo clean klinkt.
Je kunt op op 2 manieren zo'n groot festival doen. Het programma wekenlang uitpluizen, je verdiepen in de verschillende muzikanten om vervolgens met een gedegen planning zo veel mogelijk hoogtepunten mee te pikken of gewoon gaan rondlopen en op basis van leuke namen, foto's, 'hearsay' en toeval je te laten verrassen. Ik doe het laatste met als enige zekerheid de Paulus Potter zaal. Daar staat de jazz lichting geprogrammeerd die niet is blijven hangen in bebop. Deze keer was het gelijk raak met Soweto Kinch, ok wel bebop, maar gemixed met hiphop en een lekkere swing. Dit is een stream van zijn optreden. Ga ik een cd-tje van kopen.
Daarna door naar de nieuwe nu-soulsensatie Anthony Hamilton. We hebben het 3 nummers geprobeerd maar daarna konden we het gekweel niet meer aanhoren. Ik ben een soul-liefhebber maar tussen mij en de nu-soul en R&B wil het maar niet klikken. Die nieuwe soul klinkt mij te schijnheilig, te zoet, te glad, niet doorleefd en niet uit het hart.
Vervolgens wildem we Macy Gray zien in de Statenhal. Nadat we snel langs technisch goed maar mij te academische jazz zijn geslopen van het Kenny Barron Quintet. Alsof men naar een Klassiek Concert zat te luisteren (wat het voor de liefhebbers waarschijnlijk ook was), zo doods was het publiek. De laatste keer dat ik Macy Gray zag was op het Drum Rhythm. Dat was een aanfluiting. Ze deed toen, totaal waus, een poging tot zingen maar kwam vaak niet verder dan wat stoned gebrabbel. Waus was ze nu weer maar heeft revanche genomen met een ijzersterk optreden. Goeie band ook.
In de Paulus Potter zaal was ondertussen het concert begonnen van Bembe Segue. Hoewel we nog naar Silje Nergaard (mooie foto's) wilden, zijn we niet meer weggekomen. De 14-koppige band heeft iets van een jazz-versie van Lamb. Complexe songs waarbij je wel moet bewegen, met een charismatische zangeres en een live drummer die strakke breakbeats drumde. Dat heb ik niet vaak gezien. Een hoogtepuntje. Ook van dit optreden is een stream. Ze werken nog aan hun eerste cd die ik zeker ga kopen.
Tenslotte zijn we bij Jamie Cullum geeindigd. Nooit van gehoord maar zijn naam zoomde rond op het festival dus zijn we maar gaan kijken. We wilden eerst weer weggaan omdat in het Paul Ackett paviljoen zelfs de staanplaatsen 8 rijen dik waren. We besloten toch maar even te blijven luisteren hoewel van het podium bijna niets te zien was. En we waren meteen verkocht. Trommelend en staand (spelend) op zijn vleugel, met een stem die lijkt op een kruising tussen Harry Connick Jr en Chet Baker en eer betuigend aan zijn grote voorbeelden die eerder op NSJ hebben gespeeld, had hij het publiek binnen no-time in zijn zak.
Kan er normaliter na een solo een beleefd applausje vanaf bij het vaak kritische NSJ-publiek, nu stond het publiek na een half uur de wave te doen en op het laatst 3-stemmig a-capella met Jamie te jammen. Kippevel en koude rillingen langs de rug bij 'All At Sea' en een cover van Jeff Buckley. We hebben 'm 2 keer teruggeroepen. Er zijn van die optredens waarop je trots bent dat je er bij geweest bent en dit was er een. (Mijn laatste keer was al weer een tijd geleden met het magische eerste optreden van Kruder & Dorfmeister op Drum Rhythm bij de Westergasfabriek.) Gelijk natuurlijk zijn cd Twentysomething gekocht en hoewel erg goed haalt hij bij lange na niet het niveau van zijn live-optreden op NSJ.
Wel door Jamie Amy Winehouse gemist. Maar op de NSJ-site en Planet Internet kan ik haar en songs van andere artiesten downloaden. Niet live te zien geweest maar wel een aanrader zijn de Blue Note Trip-cd's, stukken uit de jazz-geschiedenis die dansbaar aan elkaar zijn gemixed. Er zijn ook Blue Note Trip-clubavonden.
zondag, juli 11, 2004
Magische Jazz avond
Na een afwezigheid van 2 jaar was ik weer eens op het North Sea Jazz festival. Ik ben geen grote jazz-cdverzamelaar/luisteraar/kenner, maar ik kijk wel graag, sinds mijn Spieghel-ervaringen in Groningen, hoe jazz-musici plezier en goeie muziek maken op het podium. Op een cd komt dat nooit zo uit de verf waardoor jazz-muziek vaak zo clean klinkt.
Je kunt op op 2 manieren zo'n groot festival doen. Het programma wekenlang uitpluizen, je verdiepen in de verschillende muzikanten om vervolgens met een gedegen planning zo veel mogelijk hoogtepunten mee te pikken of gewoon gaan rondlopen en op basis van leuke namen, foto's, 'hearsay' en toeval je te laten verrassen. Ik doe het laatste met als enige zekerheid de Paulus Potter zaal. Daar staat de jazz lichting geprogrammeerd die niet is blijven hangen in bebop. Deze keer was het gelijk raak met Soweto Kinch, ok wel bebop, maar gemixed met hiphop en een lekkere swing. Dit is een stream van zijn optreden. Ga ik een cd-tje van kopen.
Daarna door naar de nieuwe nu-soulsensatie Anthony Hamilton. We hebben het 3 nummers geprobeerd maar daarna konden we het gekweel niet meer aanhoren. Ik ben een soul-liefhebber maar tussen mij en de nu-soul en R&B wil het maar niet klikken. Die nieuwe soul klinkt mij te schijnheilig, te zoet, te glad, niet doorleefd en niet uit het hart.
Vervolgens wildem we Macy Gray zien in de Statenhal. Nadat we snel langs technisch goed maar mij te academische jazz zijn geslopen van het Kenny Barron Quintet. Alsof men naar een Klassiek Concert zat te luisteren (wat het voor de liefhebbers waarschijnlijk ook was), zo doods was het publiek. De laatste keer dat ik Macy Gray zag was op het Drum Rhythm. Dat was een aanfluiting. Ze deed toen, totaal waus, een poging tot zingen maar kwam vaak niet verder dan wat stoned gebrabbel. Waus was ze nu weer maar heeft revanche genomen met een ijzersterk optreden. Goeie band ook.
In de Paulus Potter zaal was ondertussen het concert begonnen van Bembe Segue. Hoewel we nog naar Silje Nergaard (mooie foto's) wilden, zijn we niet meer weggekomen. De 14-koppige band heeft iets van een jazz-versie van Lamb. Complexe songs waarbij je wel moet bewegen, met een charismatische zangeres en een live drummer die strakke breakbeats drumde. Dat heb ik niet vaak gezien. Een hoogtepuntje. Ook van dit optreden is een stream. Ze werken nog aan hun eerste cd die ik zeker ga kopen.
Tenslotte zijn we bij Jamie Cullum geeindigd. Nooit van gehoord maar zijn naam zoomde rond op het festival dus zijn we maar gaan kijken. We wilden eerst weer weggaan omdat in het Paul Ackett paviljoen zelfs de staanplaatsen 8 rijen dik waren. We besloten toch maar even te blijven luisteren hoewel van het podium bijna niets te zien was. En we waren meteen verkocht. Trommelend en staand (spelend) op zijn vleugel, met een stem die lijkt op een kruising tussen Harry Connick Jr en Chet Baker en eer betuigend aan zijn grote voorbeelden die eerder op NSJ hebben gespeeld, had hij het publiek binnen no-time in zijn zak.
Kan er normaliter na een solo een beleefd applausje vanaf bij het vaak kritische NSJ-publiek, nu stond het publiek na een half uur de wave te doen en op het laatst 3-stemmig a-capella met Jamie te jammen. Kippevel en koude rillingen langs de rug bij 'All At Sea' en een cover van Jeff Buckley. We hebben 'm 2 keer teruggeroepen. Er zijn van die optredens waarop je trots bent dat je er bij geweest bent en dit was er een. (Mijn laatste keer was al weer een tijd geleden met het magische eerste optreden van Kruder & Dorfmeister op Drum Rhythm bij de Westergasfabriek.) Gelijk natuurlijk zijn cd Twentysomething gekocht en hoewel erg goed haalt hij bij lange na niet het niveau van zijn live-optreden op NSJ.
Wel door Jamie Amy Winehouse gemist. Maar op de NSJ-site en Planet Internet kan ik haar en songs van andere artiesten downloaden. Niet live te zien geweest maar wel een aanrader zijn de Blue Note Trip-cd's, stukken uit de jazz-geschiedenis die dansbaar aan elkaar zijn gemixed. Er zijn ook Blue Note Trip-clubavonden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten